Mum Işığı

Gecenin derin ve sinsi hallerini sessiz çığlıklarıyla parçalarcasına haykırıyordu.Geceleri sevmezdi pek;kendisiyle baş başa kalmayı sevmediği gibi.

İç organlarına benzetirdi geceyi.Kan pompalanmazdı hiçbir organına;oksijen nedir unuturdu.Baş ağrısıyla da yine böyle bir gecede tanıştı.Onu anımsatan her şeyden nefret ederdi,söyledim ya geceyi de sevmezdi bu yüzden.Uykunun o derin hallerini özlerdi bir de;tıpkı oğlunun ilk adımlarını bekleyen bir annenin şefkati gibi.Gözlerini kapatmayı,sıyrılmayı isterdi tüm düşüncelerden,uykunun naif duygusuna özenirdi çoğu zaman.Yine geceydi,yine karanlıktı..

Mum ışığına üfledi,düşüncelerini ört bas etmek istercesine ve karanlıkları geceye teslim etti.